De zin van het leven - 1

Ietwat zoekend kijk ik naar de drankkast in de bar. 'Ze hebben hier schijnbaar alleen matige whisky's', merk ik op. Het is al laat, wij zijn de laatsten in de kroeg. De baas is godzijdank een alcoholist, dus die hoeft ons niet weg te hebben. Ik probeer nog wat intelligente opmerkingen te maken. En slaag daar in. Wij, een groep van vier studenten, zijn immers op zoek naar de zin van het leven, onszelf, ja eigenlijk een antwoord op álle grote en kleine levensvragen. Een bepaalde mate van pretentieusheid is hierbij noodzakelijk. Anders is het té verleidelijk om in relativisme te verzanden.

Enfin, de zin van het leven dus. 'De vrouw', werp ik op. 'De kunst', zegt mijn amice Jacobse. Oja, het gezelschap waarin ik verkeer. Naast de alcoholische barman bevindt zich aan mijn linkerzijde mijn trouwe drinkebroeder van Horst. Tegenover mij een smalende Vleugels, rechts van me Jacobse. Dit gezelschap komt nogal vaak bij elkaar, we zijn dan ook al een tijdje op zoek naar de zin van het leven. Echter vanavond slaan we spijkers met koppen. Jack Spijkerman heeft immers weer een succesvol tv-programma, dus alles is mogelijk.

Vrouwen? Kunst? Drank? De misselijkmakende uitdrukking 'je ding doen'? Bah, je ding doen.
Het antwoord hierop is ja. Het totaal is de zin van het leven. Nu denkt u wellicht, 'CLICHÉ'. U heeft gelijk. De strijd tegen het cliché is echter een bittere, die we lang geleden opgegeven hebben. Ik neem er eentje: vrouwen vallen op foute mannen. Dat klopt. Wij maken echter de volgende stap. En die stap is een vragend gesteld 'Dus?'. Drie mogelijkheden: Je eigen natuur verloochen en foute man worden, dat niet doen en je dagen eenzaam slijten. Drie: de gulden middenweg. De laatste is de juiste. (Jaja, ook dat is een cliché, dat gaan we nu niet bij iedere stap naar de zin van het leven vaststellen). Maar goed, concluderend: als je des avonds gaat drinken moet je jezelf als een redelijk assertieve klootzak opstellen om in conctact met een chick te komen. Benodigdheden: alcohol en eventueel bijgewerkt schaamhaar voor de harigen onder ons.

Maar dit is toch allang bekend? schijnbaar wel, maar het is ons vieren (20 jaar oud) nog niet gelukt die oude romatische notities van vrouwen veroveren wijl respect te tonen van ons af te schudden. Laat dat de zonde van de jeugd zijn.

Goed. Nu we kort vrouwen aangestipt hebben, is het noodzakelijk om de kunst in ogenschouw te nemen. Het uitgangspunt hierbij zijn helden. Wie zijn je helden? Dat antwoord is voor iedereen verschillend. Hoe kom je aan die helden?

Het antwoord daarop zal in de volgende aflevering van 'De zin van het leven' verschijnen. In deze serie leg ik de zin van het leven bloot, wijl wat superhippe popcultuur referenties te maken.

Memorabilia

Kommer en kwel, een man die langzaam crepeert net voorbij de Muur. Neergeschoten door grenswachten, niemand kon helpen. Ofja 'kon'. Definities van zulke woorden zijn niet makkelijk te geven. Terug waren deze beelden de afgelopen dagen. Op het keerpunt geboren ben ik, '89. De Muur viel. Een onterecht zinnetje, aangezien deze omver werd geworpen. 'Toen viel de Muur' is niet juist. Het is makkelijk koketteren met helden uit die tijd. Icoon Gorbatsjov werd ruimschoots van stal gehaald. 'Ik was het niet', zei hij. Of in ieder geval iets in die trant. Dat deed me denken, en meer mensen, over de vraag: wordt de geschiedenis bepaald door uitzonderlijke individuen, of zijn individuen slechts een speelbal van de onvermijdelijke wandel der gebeurtenissen? Gorbatsjov vindt het laatste.

Tot mijn spijt moet nu de braakseltekst 'de waarheid ligt in het midden' uitgesproken worden. Het is niet zwart, het is niet wit, echte kennis is vaak grijs. Maar met zulke nietszeggende woorden is het makkelijk schrijven. Ja, nutteloos welhaast. Vrij diep is mijn zuchten dan ook, gevangen door de nuance. En dan word ik ook nog eens geconfronteerd met een pijnlijk te noemen gebrek aan kennis over deze periode. Goodbye Lenin!, die heb ik gezien. Dat afgrijselijk dure museum bij Checkpoint Charlie bezocht. Nog even overwogen een stukje Muur te kopen. Maar toen werd ik wel écht overmand door de ironie.

Stukjes Muur, trots van de communisten, als toeristische memorabilia voor twintig euro te koop. Is dat de 'les' de te leren valt?